Ο Ενδότοπος σάς εύχεται καλή Μεγαλοβδομάδα και καλή πορεία προς το Πάσχα

Κάλυμμα λειψανοθήκης όπου φυλάσσεται Τίμιο Ξύλο, 11ος αιώνας. 23,5Χ16,6εκ. Θησαυροφυλάκιο Αγίου Μάρκου, Βενετία. Τα έξι μετάλλια και η Σταύρωση στη μέση αποτελούν εξαίρετα δείγματα βυζαντινής σμαλτοτεχνίας της εποχής· ΠΗΓΗ: Ντέιντ Τάλμποτ – Ράις. (1994). Βυζαντινή Τέχνη, μτφρ. Ανδρέας Παππάς. Αθήνα: Υποδομή, σ. 110, εικ. 100.

Κι ένα σημείωμα για την επικρατούσα ελλαδική εκκλησιαστική τάξη...

«Θα πει ίσως κάποιος πως ο κόσμος έχει εξοικειωθεί εδώ και καιρό με την πλήξη, ότι η πλήξη είναι η πραγματική ανθρώπινη συνθήκη. Είναι πιθανό ο σπόρος της να σκορπίστηκε παντού και να φύτρωσε εδώ κι εκεί, όπου βρήκε πρόσφορο έδαφος. Αλλά αναρωτιέμαι, οι άνθρωποι είχαν γνωρίσει ποτέ αυτή την εξάπλωση της πλήξης, αυτή τη λέπρα; Μια τρομακτική απελπισία, μια επαίσχυντη μορφή απελπισίας, που μοιάζει, χωρίς αμφιβολία, με έναν χριστιανισμό σε διαδικασία αποσύνθεσης».

GEORGE BERNANOS. (2017). Ημερολόγιο ενός επαρχιακού εφημερίου, μτφρ. Ιφιγένεια Μποτουροπούλου, προλεγόμενα Gilles Philippe, σημείωμα – σημειώσεις Phillipe Le Touze, χρονολόγιο Gilles Bernanos, επίμετρο Σταύρος Ζουμπουλάκης. Αθήνα: Πόλις, σ. 41.

Nick Cave and The Bad Seeds: Dig, Lazarus, Dig!!!

 

ΠΗΓΗ: Truman Capote

Ανθοδέσμη για τη Μεγάλη Εβδομάδα

Η Μεγάλη Εβδομάδα συμπυκνώνει όλο σχεδόν τον χριστιανισμό. Συγκλονιστικά γεγονότα, πρόσωπα και κείμενα συνωστίζονται στις μέρες της. Τούτο το μικρό βιβλίο σχολιάζει κάποια ελάχιστα από τον ανεξάντλητο πλούτο της, χωρίς φιλοδοξίες συστηματικότητας ή πρωτοτυπίας, με μόνη επιθυμία να μην απευθύνεται αποκλειστικά στους πιστούς, αλλά σε όλους, τους εντός και τους εκτός, τους εγγύς και τους μακράν. Μια μικρή ανθοδέσμη είναι το βιβλίο, με ανθύλλια, fioretti·[από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου].

ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ. (2021). Ανθοδέσμη για τη Μεγάλη Εβδομάδα. Αθήνα: Άρτος Ζωής.

«Όταν έπιασα να γράψω τούτο το βιβλίο – δεν μου πήρε πολύ χρόνο, γιατί ήταν έτοιμο μέσα μου -, τέθηκε από μόνο του στο μυαλό μου το ερώτημα για ποιους το γράφω: για τους ανθρώπους της Εκκλησίας ή για τους εκτός; Μα – ερχόταν αμέσως η δεύτερη σκέψη – είναι τόσο σαφής η διαχωριστική γραμμή; Και δεν υπάρχουν ενδιάμεσες κατηγορίες; Την απάντηση την έδωσε πολύ γρήγορα το ίδιο το γράψιμο: για όλους, τους εντός και τους εκτός, τους εγγύς και τους μακράν – δύσκολος συνδυασμός, ομολογώ», (σσ. 13-14).

«Για χρόνια περνούσα τις περισσότερες ώρες στο καμπαναριό, γιατί οι καμπάνες μετά την Αποκαθήλωση και μέχρι την επιστροφή τού Επιταφίου έπρεπε να χτυπάνε πένθιμα. Την εποχή εκείνη αυτό γινόταν από πάνω, από το καμπαναριό. Μια σακούλα στραγάλια, πρόσφορο, κωδωνοκρουσία, καλαμπούρια», (σ. 16).

«Το γαμήλιο στεφάνι του Χριστού είναι πράγματι το ακάνθινο στεφάνι του Πάθους του», (σ. 22).

«Κύριε, ἐρχόμενος πρὸς τὸ πάθος, τοὺς ἰδίους στηρίζων μαθητὰς ἔλεγες, κατ΄ ἰδίαν παραλαβὼν αὐτούς· πῶς τῶν ῥημάτων μου ἀμνημονεῖτε, ὧν πάλαι εἶπον ὑμῖν, ὅτι προφήτην πάντα οὐ γέγραπται εἰ μὴ ἐν Ἱερουσαλὴμ ἀποκτανθῆναι; Νῦν οὖν καιρὸς ἐφέστηκεν, ὃν εἶπον ὑμῖν· ἰδοὺ γὰρ παραδίδομαι, ἁμαρτωλῶν χερσὶν ἐμπαιχθῆναι, οἳ καὶ σταυρῷ με προσπήξαντες, ταφῇ παραδόντες, ἐβδελυγμένον λογιοῦνται ὡς νεκρόν· ὅμως θαρσεῖτε· τριήμερος γὰρ ἐγείρομαι εἰς ἀγαλλίασιν πιστῶν καὶ ζωήν τὴν αἰώνιον», (σ. 27).

ΑΒΑΤΟΝ εξ αδοκήτω

Άβατον εξ Αδοκήτω: Αερίων επέων άρχομαι!!!

Άβατον εξ Αδοκήτω: Ούκ εθέλω πλουτείν

Άβατον εξ Αδοκήτω!!! [2]